gittikçe babama benzemek ne kadar garip
heyecanlarımız da tepkilerimiz de ne kadar benziyor...
hayata karşı dimdik duruşumuza karşın
içimize gömdüğümüz duygusallığımız,
hayatıın hiç bir döneminde aynı fikirde olmadığım bir insanı
bu kadar iyi hissedebilmek ve anlamak...
işte bu ne kadar benzediğimizi gösteriyor.
çaresizliğinde içimin dağlanması,
gülüşünde ufak çocuklar gibi sevinmem,
göz yaşında (içine akıttıklarını o kadar iyi biliyorum ki)
çöküşüm...
nasıl anlatayım işte... o adam benim babam.
o adam ben...
o adam ADAM!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder