bazen bir fotoğrafa takılıp kalıyorum. saatlerce bakasım geliyor
çoğunlukla da ne kadar süre baktığımı bilmiyorum.
neden bu kadar kendimi kaybediyorum o fotografa bakarken bilmiyorum
fotoğrafın sahibi benim neyim oluyor ki?
sadece ismini bildiğim bir insan.
ama fotoğraf sanki yıllardır en yakınımda olan bir insan gibi hissettiriyor.
kimi zaman o fotoğrafı zihnimde bütün hale getiriyorum. mesela önünde bir piyano ve calıyor. huzurlu mutlu bir sekilde dinliyorum onu.
kimi zaman da kendimi ona şiirler okurken buluyorum ve o beni dinliyor memnun bir sekilde.
oysaki o kadar yabancı ki bana, ama bir o kadar da yakın...
ah bir cesaret edebilsem de böyle birseyi ona söyleyip izin isteyip o fotoğrafı buraya koyabilsem. hak vereceksiniz bana eminim.
ha bu arada aşıksın gibisinden filan düşünceleriniz olmasın sadece bana huzur veriyor o kadar.
garip.. hatta sacma. çok saçma. neyse...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder