dur diyen bir ses olsa...

hep giden olmak ne zordur..
kalmak için bir sebep gerek
ne bir sebebim oldu ne de gitme diyen bir sesim...
elimde hep aynı çanta,
içi de hep aynı anılarla dolu
yanında da bir kaç parça kıyafet.
susmalarla dolu gidişler
kabullenişler gitmeyi
kalmak isterken delicesine...

giderken de hep
karanlıkta yol alan otobüsün camında beliren
kalma hayalleri,
yüzümde bir parça tebessümle.

bazen bir silüet belirir camda
"gitme" diyen...
elimi uzatırım ona doğru ve bir anda yok olur
o anda geçmekte olduğum kasabanın ışıklarında.

derin bir iç çekerim ardından
gitmeyi kabullenişimle...

ben hep giden oldum
kalmayı bilmediğimden değil
gitmem gerektiğini bildiğimden.
ama isterdim ki hep kalayım
isterdim ki el sallayayım gidenlerin ardından
benim ardımdan sallamayanlara inat...
ama işte olmuyor ki... kalamıyorum...
özleyeceğimi bile bile
BEN HEP GİDİYORUM...