dibinde de olsam bu zifiri hayatın, sanki o anda heryer gözümü bile kamaştıracak kadar aydınlık gibi hissettim. biliyorum belki hiç ulaşamayacağım o yolun sonuna, belki de bir ömür sürecek o ışığın kaynağına gitmek ama varlığını hissetmek... belki de ben yaklastıkça o ışık daha da uzaklaşacak... ama yine de yüzümü ona doğru çevirip o anın hayalini kurmak bile dağıtıyor karanlığın buzla kaplı duvarlarını...
ama bir yandan da korkuyorum, ya bu da beni bu kuyuya kapatan şeytanların kendilerini eğlendirdikleri bir oyunsa diye. belki de bana düşman bir benin yarattığı bir hayal sadece o ışık...
ya da o ışık gerçekten var ama aslında beni cehenneme atacak olan ışık...
tabi bunlar inkar edemeyeceğimiz olasılıklar önemli olan hangisini kabulleneceğim. elbette ki beni bu kuyudan çıkartacak olan ve sıcaklığını daha şimdiden hissettiğim ışık bu... buna inanıyorum ben sadece. belki değil ama ben böyle inanacağım...
o ışık mı bana doğru gelir ve ben bir ömür beklerim
yoksa ben mi o upuzun karanlığın içinde ona doğru koşarım
ya da sadece bakıp hayaliyle mi avunurum...
bilmiyorum ama o ışık benim ışığım ve onun varlığı için tanrıya şükranlarımı sunuyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder